Van nature vermijden mensen pijn. Als het veel moeite kost om een nieuwe versie van het CRM-systeem te implementeren, dan is het verleidelijk om de volgende upgrade maar een keertje over te slaan. Als het aansluiten op de servicebus in het verleden veel ellende heeft opgeleverd, is de kans groot dat nieuwe koppelingen de bus zullen omzeilen. Zo loopt de technische schuld in het landschap op. Langzaam maar zeker ontstaan er no go-areas: systemen, koppelingen, processen en andere zaken die niemand durft aan te passen omdat de risico’s te groot zijn dat er iets misgaat.
De oplossing is tegenintuïtief: juist de dingen die moeilijk zijn en pijn doen, moeten we veel vaker doen. Door ervaring op te doen worden ze steeds iets gemakkelijker. Door het slim aan te pakken, worden de risico’s beperkt.
Om de pijn te verzachten, kunnen grote taken in kleine brokken worden opgedeeld. Dus niet in een keer van versie 1.3 naar versie 10.5 springen, maar eerst leren wat het betekent om naar 2.0 over te stappen.
Het is verstandig om voor elke verandering een vangnet te creëren dat het mogelijk maakt om fouten te detecteren en terug te keren naar de uitgangssituatie als dat nodig is. Handelingen zoveel mogelijk automatiseren maakt risico’s kleiner, taken herhaalbaar en het werk interessanter.
Dit betekent ook dat er investeringen nodig zijn in tools voor bijvoorbeeld regressietesten, automatische deployment en continu monitoren om de gebruikservaring van het landschap in beeld te brengen. Een vakman werkt met professioneel gereedschap. Het traditioneel defensieve IT-beheer moet offensief leren spelen om de technische schuld terug te dringen.